Bugün World Soccer’da okuduğum bu yazının, şu anki Chelsea’nin durumunu çok iyi açıkladığını düşünüyorum bu sebeple yazıyı herkesin okuması gerektiğine inanıyorum. Bu amaçla yazıyı Türkçeleştirdim umarım beğenirsiniz. Yazı Corriere Dello Sport gazetsinin İngiltere sorumlusu Gabriele Marcotti’ye ait.
Her şeyi satın alabilen bir insan ne yapar? Eğer 10 milyar poundunuz varsa bundan sonra ne yaparsınız? Rakamı biraz daha netleştirmek adına şunu söyleyeyim: Eğer Abramovich hayatının geri kalanında her gün 500.000 (yazıyla beşyüzbin) pound harcasa bu varlığı tükenene kadar 100 yaşına kadar yaşaması demek.
Korku ve eğlence –aşk gibi- satın alınamayacak şeylerdi, ama bunları yaratacak şeyleri satın alabilirsiniz. Sadece birine mücevher alın oda size biraz aşk versin.
Abramovich’in etrafındaki insanlarla devam edelim. Takımın CEO’su Peter Kenyon’dan menejer Jose Mourinho’ya, süper oyuncu temsilcisi Pini Zahavi’den sportif direktörü Peter Arnesen’e kadar hepsi kendi alanlarında son derece başarılı insanlar ve biliyorlar ki Abramovich onların bir sonraki seviyeye atlamaları için bilet olabilir. Bugünün oyununda Abramovich’in kaynakları tatmin edilemiyor ve dördü de Rus’un sevgisini kazanabilmek için çokça çaba sarf ediyor.
Ancak, herhangi bir ailede olduğu gibi, sadece bir tane favori oğul olur. Dörtlü bunun oldukça farkında ve bu sebeple tansiyon geriliyor. Bu bir futbol draması değil, daha çok aile draması.
Bir adam parayla alınamayacak şeylere sahip olmak istiyor ve çocukları da babasının sevgisini kazanmak istiyor. İşte bu durumu ilginç kılıyor. Daha sonra ne olacağı, hikayenin nasıl gelişeceğine bağlı. Ve kahramanlarımız insan olduğundan sorunun cevabını bulmak için oyunun ötesine bakmamız gerekiyor.
İlk konumuz, Abramovich kulübü satın aldığında ne umduğu. Eğer amaç kupalar ise, bunu başardı. Eğer amaç futbolun dışından gelen bir adamın, parasıyla işinde en iyi olanları işe alıp başarılı olabileceğini kanıtlamaksa bunu da başardı.
Peki ya eğer Abramovich başka şeyler arıyorsa? Ya da eğer dört yılın ardından başka şeyler öncelik kazandıysa? Örneğin eğlendirilmek, büyük oyunculara sahip olmak ya da takımının Chelsea seyircisi dışındaki insanlar tarafından da sevilmesi ve hayran olunması. Bu soruların yanıtını arayacak olursak, Mourinho bu amaçları karşılayamadı. Portekizli, Chelsea’yi üstün bir takım haline getirdi ancak, takımı, Cruyff’un Barcelona’sı, Arrigo Sacchi’nin Milan’ı veya hatta Del Bosque’nin Real Madrid’i gibi saygı gören bir takım olamadı.
Michael Ballack ile Andrii Shevchenko dışındaki (ki fısıltılara göre bunlarla anlaşma sağlayan menejer değil “kulüp”) alınan oyuncular günümüz starlarından öte gelecek vaat eden oyuncular. Bir de popülarite meselesi var. Bazılarına göre başarılı olanlar popüler olmazlar ki bu kısmen doğru olabilir. Ancak tarih rakipleri tarafından da sevilen başarılı taraflarla dolu. Buna karşılık, Mourinho’nun davranışları ve yorumları hiç de dostça değil; bu da kuşkusuz takıma ve sahibine yansıyor.
Bir de Mourinho’nun perspektifinden bakalım. Şüphesiz tarihte hiçbir antrenör kariyerinin ilk yıllarında bu kadar başarılı olmamıştır. (6 sezonda 12 kupa) Kimseye kanıtlayacak hiçbir şeyi yok. Ancak Abramovich’in önceliklerinin değiştiğinin, artık gümüşlerin onu mutlu etmeye yetmediğinin farkına varırsa, Mourinho için en iyisinin başka bir yerde yeni bir kariyere başlamak olduğu söylenilebilir.
Bir de kontol mevzuu var. Mourinho’nun bir menejer olarak takım üzerinde kısıtlı yetkisi var. O, Sir Alex ya da Arsene Wenger gibi kulübün her alanına bakacak tüm gücü elinde bulunduran bir menejer değil.
Arnesen takımın altyapısı ile ilgilieniyor. Zahavi Chelsea’nin çoğu transfer anlaşmasını yapıyor. Son olarak geçtiğimiz yaz gördük ki Kenyon, Amramoviç’in kulağı ve büyük transferlerde onun adı vardı. Buradan anlaşılıyor ki Chelsea, Mourinhosuz da başarılı olabilir. Ve bu yüzden Mourinho, Ferguson ya da Wenger’in sahip olduğu konuma sahip değil çünkü Chelsea’nin bir B planı var ve bu plana Portekizli dahil değil.
Elinizde her biri farklı alanlarda uzmanlaşmış dört insan var ve hepsi de Rus’un sevgisini ve saygısını istiyor. İdeal bir dünyada dördü de işbirliği içinde çalışabilir, birinin başarısı diğerlerini de sevindirir, ve hep beraber kalkınırlar. Ancak insan doğası böyle çalışmıyor. Sadece bir tane gözbebeği oğlan olabilir.
Acaba dörtlü bir olup, beraber çalışıp, gelecek sezon daha iyi bir iş çıkartacaklar mı? Yoksa Abramovich’in bazı soruların cevaplarını aramaya başladığında birbirlerini mi sorgulayacaklar? Örneğin; sezona sadece üç stoper ile başlamak kimin dahiyane fikriydi? Kim Gallas’ın gitmesine izin verdi? Chelsea Ballack ve Sheva için çok fazla mı ödedi? Chelsea’nin kulüp imajının kötü olması kimin sorumluluğunda?
Ne olacağını kestirmek oldukça zor. Ancak eğer Mourinho yeteri kadar kaldığını ve yenilik istediğini açıklarsa bu sürpriz olmaz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder